Kings Of Leon : wereldmacht in wording

Het negende en laatste concert van het jaar 2010 bracht me in het Sportpaleis. Na uren in de file te hebben gestaan vorige week vertrok ik deze keer goed op tijd en kon zonder problemen op de onbesneeuwde parking plaatsnemen. Mijn recentelijk aangekochte ruitenkrabber zou later op de dag wel nog goed van pas komen. Reden dat ik om 17h30 al aan het Sportpaleis stond te wachten was omdat ik nog eens een ticket voor het middenplein had en ik absoluut een goede plaats wou hebben. Na een uur in de koude te hebben gewacht lieten ze ons binnen en ja, ik stond op de 2de rij. Alleen een hysterische jonge vrouwelijke (+16) fan was me voorgebleven. 18h30 en het was nog twee uur vooraleer het voorprogramma (The Whigs) kwam opdagen. Na wat sudoku op mijn gsm en gebabbel met een mooie blondine aan mijn rechterkant werd het wachten eindelijk beloond. “Het is hier wat krapjes”, merkte ze trouwens goed op. Dat is het teken dat ze in aantocht zijn.

Setlist : Mary / Crawl / Molly’s Chambers / Radioactive / Fans / Revelry / The Immortals / The Bucket / The End / Four Kicks / No Money / Notion / Pyro / On Call / Back Down South / Manhattan / Knocked Up / Use Somebody Encore : Closer / Sex On Fire / Black Thumbnail

Niet door mezelf gefilmd, ik stond dan ook op de 2de rij!

Ik ging ernaartoe zonder veel verwachtingen, maar met de intentie om een goede plaats te verzilveren en ervan te genieten. Een groep schijnbaar zonder franjes dat er plezier in heeft om op het podium te staan en dat straalt ook af op het publiek dat na een moeizame start vanaf Revelry helemaal mee was. Het was het eerste concert van hun nieuwe tournee en het was nog wat zoeken voor hen, waardoor het optreden regelmatig enige routine vertoonde. Maar dat liet het publiek, en daar maakte ik deel van uit, niet aan zijn hart komen. Knocked Up en Use Somebody zorgden voor eerste echte climax. Na een pauze van 5 minuten keerden ze terug en lieten ze onder andere Sex On Fire en Black Thumbnail op het Sportpaleis los. Respectievelijk het meebrul- en springmoment van de avond. Het concert had misschien iets langer dan 1h50 mogen duren, maar het was wel de moeite. Als zanger Caleb Followil zegt dat dit het beste publiek is dat ze in lange tijd hebben gezien, dan keren we tevreden terug. “Een die-hard fan?”, viel onze naamloze blondine uit Den Haag mij weer lastig. “Geen die-hard, maar zeker fan”. Dat is ook het gevoel dat ik had na het concert. Groepen zoals Editors en Arcade Fire kan ik meer appreciëren, maar Kings Of Leon heeft de juiste muziek op binnen afzienbare tijd een wereldmacht te worden. Het is ze gegund.