Albums uit 1991

Top 5 beste optredens : update

5.    U2   (Koning Boudewijnstadion Brussel 2005 & 2010)

4.   Mumford & Sons   (Hyde Park Londen 2011)

3.   Roger Waters   (O² Arena Londen 2011)

2.   Editors   (Vorst Nationaal Brussel 2009 & Royal Albert Hall 2011 Londen)

1.   Arcade Fire   (Hyde Park Londen 2011)

30 Day Song Challenge : (1) Your Favorite Song

U2 – New Year’s Day

Voel jullie vrij om jullie eigen keuze mee te geven!

U2 in Brussel : Verslag

“Time won’t take the boy out of this man”

5 jaar, 3 maanden en 12 dagen was het geleden.Toen kwam U2 voor het laatst naar het Koning Boudewijnstadion. Ik toen nog een halve snotneus van 19, nu een volwassene van 24, maar met nog steeds hetzelfde gevoel als ik in aanraking kom met U2. Het gevoel dat er niets kan mislopen, want het is U2. Diezelfde kriebels om je idolen aan het werk te zien en jezelf voor een dikke twee uur volledig over te geven aan het moment. Dus daar stond ik dan op een zonnige woensdagnamiddag te wachten tot de deuren van U2’s 360° Tour opengingen. Het podium, alias ‘De Klauw’, is een immense constructie van Belgische makelij. En toch, als de 4 Ieren het podium opkomen, voel je dat het kot te klein is.

“Be careful of small men with big ideas”

Of hoe een klein mannetje van 1m70 het publiek na 30 seconden al volledig meeheeft. Wat de rest ook mag zeggen, Bono is een geweldige performer en zijn présence op een podium is fenomenaal. The Edge is van hetzelfde bedje muziek. Zoals altijd goedgemutst en de coolness dat hij uitstraalt wanneer hij speelt is legendarisch. Adam Clayton lijkt wel een blok beton, niemand zal hem wegspelen. De meestal serieuzere Larry Mullen liet ook zien dat hij het volledig naar zijn zin heeft bij U2.

“It takes a crowd to cry”

Niet alleen U2 was de ster van de avond, ook het publiek was in uitstekende doen. Na 15 seconden van I Still Haven’t Found What I’m Looking For werd Bono het zwijgen opgelegd : het publiek nam het een minuut lang over en zorgde voor een van de vele kippenvelmomenten. Ook na het magnifieke With Or Without You bleef het publiek minutenlang nazingen. I Will Follow en Where The Streets Have No Name zorgden er dan weer voor dat de mannen achter hun seismograaf alert bleven.

“Like a song I hope to sing, I sing it for you”

1. Return Of The Stingray Guitar / 2. Beautiful Day / 3. I Will Follow / 4. Get On Your Boots / 5. Magnificent / 6. Mysterious Ways / 7. Elevation / 8. Until The End Of The World / 9. I Still Haven’t Found What I’m Looking For / 10. North Star / 11. Mercy / 12. In A Little While / 13. Miss Sarajevo / 14. City Of Blinding Lights / 15. Vertigo / 16. I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight / 17. Sunday Bloody Sunday / 18. MLK / 19. Walk On / 20. One / 21. Where The Streets Have No Name / 22. Ultraviolet / 23. With Or Without You / 24. Moment Of Surrender

Uit de hits dat ze niet gespeeld hebben blijkt nog maar eens hoe groot U2 wel is : New Year’s Day / Bad / The Unforgettable Fire / Pride / Angel Of Harlem / Desire / All I Want Is You… Wat een band!

“And you hunger for the time, time to heal, desire time”

Twee dagen later bevinden we ons weer met beide voeten op de grond. Nee, U2 daalt niet in mijn achting. Ze bevinden zich twee trappen hoger dan eender welke andere band. Ik heb U2 nu reeds tweemaal gezien in het ‘Koning Bonostadion’. Langzamerhand werken U2 en ikzelf naar een climax toe. Dat moet er binnen x aantal jaar komen in hun thuisstad Dublin. Daarna zeg ik het concerteren voor eeuwig vaarwel en kan ik met een gerust hart de rest aanvatten.

U2 in Brussel : Foto’s

Morgen volgt een uitgebreid verslag!

17h30 : ready!

20h00 : Interpol begint sterk!

20h50 : Tom Smith van Editors komt aan

4de van links : Michel door ‘De Standaard’ en ‘Het Nieuwblad’

Fantastische show!

En toen gingen we weer naar huis

-1 day : U2 in Brussel

Het podium van U2 bekeken vanuit de hoogste bol van het Atomium

Wake me up when september ends

Neen, ik ben niet echt een Green Day fan, wel iemand die al een tijdje met zijn gedachten zit bij woensdag 22 september. Die dag zal ik te vinden zijn in Brussel voor wat het hoogtepunt uit mijn concertcarrière moet worden. Na 5 jaar, 3 maanden en 12 dagen zijn de Ierse rocklegendes van U2 weer te vinden in het Koning Boudewijnstadion voor een nieuwe episode uit hun 360° Tour. Maar voor we daar dieper op ingaan, vertel ik jullie eerst hoe het zo ver is kunnen komen met mijn admiratie voor het viertal.

Mijn eerste herinnering aan U2 is een Best Of The Eighties cd dat opstond in de auto van mijn vader in de vroege jaren ’90. Er stond 1 liedje van U2 op : New Year’s Day. Op dat moment deed muziek mij nog niet zoveel, maar het mag duidelijk zijn, al vroeg kwam ik in aanraking met de muziek waarvan ik tegenwoordig niet genoeg kan krijgen.

Jarenlang kende ik buiten New Year’s Day en Sunday Bloody Sunday niets van U2. Tot ik besloot om in 1998 ‘The Best Of 1980-1990 te kopen. Ik viel haast achterover van liedjes als With Or Without You, dat jarenlang mijn favoriet lied was, Where The Streets Have No Name, Pride, Bad of I Will Follow. Toch bleek het voorlopig niet genoeg om mij volledig in de ban te brengen, want in een van mijn eerste lessen op de middelbare school kon ik dankzij een van mijn leerkrachten kennismaken met Lucy In The Sky With Diamonds. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik de ‘rode’ en ‘blauwe’ cd van The Beatles in huis had.

Twee jaar later kwam ‘All That You Can’t Leave Behind’ uit. Een album met bekende songs zoals Elevation, Stuck In A Moment You Can’t Get Out Of, Walk On en Beautiful Day. Het moet gezegd, ik had toen een absolute hekel aan het liedje Beautiful Day. Elevation daarentegen was een schot in de roos en bracht me weer een stap dichter bij het ‘fanschap’. Datzelfde jaar kwam ‘The Best Of 1990-2000 uit op cd en kon ik kennismaken met One. Dat liedje vond ik meteen fantastisch en ook Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me kon mij meteen bekoren.

Een jaar later zag ik de beelden van de 2 concerten dat ze hadden gegeven in het Sportpaleis en ik was helemaal onder de indruk. Net op het moment dat je denkt dat ik fan ga worden, verwaterde het een beetje. Ik liet mijn cd’s wat in de kast liggen en ging wat meer naar Dire Straits luisteren. What the fuck, hoor ik jullie al denken. Maar het was een typisch geval van ‘op de juiste plaats op het juiste moment’. Een mens moet een beetje van alle markten thuis zijn. Wel nog lang geen sprake van Pink Floyd, Led Zeppelin of The Rolling Stones op dat moment.

Jullie herinneren zich allemaal de iPod commercial met de silhouettes van de leden van U2 of jullie herinneren zich misschien het liedje dat afgespeeld werd tijdens de commercial. Het was Vertigo en wat was me dat! Een knaller van een rocksong en waarna ik meteen de plaat ging kopen. Het was de plaat met het meeste rock ‘n’ roll gehalte dat ze tot nu toe hadden uitgebracht. Rond die periode begon ik ook Beautiful Day wat meer te appreciëren en hoorde ik na jarenlang weer One op de radio. Het was een kippenvelmoment en dat was de klik die ik nodig had.

Week na week kocht ik de platen die ik nog niet in mijn bezit had en voor ik het wist had ik ze allemaal. Het was eind 2004 en ik had de groep gevonden die met hun muziek mijn leven aan het veranderen waren. Een paar maand later kreeg ik de kans om aan tickets te geraken voor wat mijn eerste concert zou moeten worden. Maar helaas kon ik toen niet aan de nodige tickets geraken. Ik was teleurgesteld, maar het bleek uitstel van executie.

Op een zonnige dag in mei wandelde ik in de Carrefour van Zemst en besloot even wat magazines en kranten te lezen terwijl een maat van mij ging halen wat hij nodig had. Voor we vertrokken besloot ik even de koopjeskrant te bekijken, want je weet maar nooit dat er een zot zijn tickets aanbiedt! Ooh, that’s a bingo! 2 tickets voor het middenplein aan weliswaar iets minder democratische prijs, maar dat kon me niets schelen. Het grote voordeel was dat ik nog maar 2 weken moest wachten voor het concert en het was een fantastische dag. Het was ook op die dag dat New Year’s day mijn favoriet nummer werd. De herinneringen aan vroeger gekoppeld aan een fantastische uitvoering tijdens het concert maakten er een onvergetelijk moment van.

We zijn alweer een dikke 5 jaar verder en ik ben nog steeds fan van U2 en New Year’s Day is nog steeds mijn favoriet. U2 is back on tour en deze keer met het meest imposante podium ooit gezien. Het is 360° en ik zal net zoals Jelle erbij zijn op 22 september in Brussel. Ondertussen balanceer ik mij enerzijds op een gefrustreerde koord omdat ik mijn ticket nog niet kreeg (ik ben gelukkig niet de enige of het zou een probleem zijn!) omdat ze doorverkoop tegen woekerprijzen willen tegengaan. Anderzijds dagdroom ik al weken over die ene dag en over wat er al dan niet zal gebeuren. Hopelijk spelen ze liedjes als The Unforgettable Fire, With Or Without You of Acrobat, liedjes die er de laatste keer niet bij waren. Uiteraard zullen jullie binnenkort een uitgebreide reportage te zien krijgen op Blog Rockin’ Bits!